Column WijLimburg.nl: Maastrichts glas is dit keer halfvol

Denk jij dat onderstaand glas halfvol of half leeg is? Misschien vind je het zonde dat er drank verspild is? Hoe je continu het eerste kan denken, vanuit een positieve mindset dus, én hoe de stad Maastricht hierin goed op weg is, lees je nu in mijn nieuwste column voor WijLimburg.

Het MECC is in de race voor de organisatie van het Songfestival 2020. Uitspraken als ‘ik geloof erin dat het festival naar onze stad komt’, ‘Maastricht heeft haar draaiboek klaarliggen’ en ‘wij hebben alles in huis om deze productie te faciliteren’, doen mijn psychologen-hart een sprongetje maken.

Dat zijn pas positieve, overtuigde uitspraken!

Maastricht is in mijn ogen een heerlijke stad. Een stad van tegenstellingen. Enerzijds is ze enorm trots en vol in ontwikkeling. Iets waar ze mee te koop loopt. Waarbij Groene Loper, Rieu-concerten, Tefaf en het nieuwe Sphinx-gebied goede voorbeelden zijn. Toch heeft deze stad soms de neiging zich wat behouden en bescheiden op te stellen. De nadruk ligt nogal eens op zaken die minder goed gaan, zoals de woonoverlast door studenten, slordig geparkeerde fietsen of een te volle natuurplas in de Enci-groeve die zonder pardon een paar weken na opening weer gesloten werd.

Ook het vak waar ik zo van hou, de psychologie, kent deze tegenstelling. In de klassieke psychologie ging men vooral op zoek naar datgene dat mensen missen en dat wat niet goed gaat. Met de introductie van de positieve psychologie in het jaar 2000 is daar plots verandering ingekomen. Positief psychologen gaan juist op zoek naar datgene dat er wél al is en goed gaat. En sterker nog; hoe we deze kwaliteiten nog verder kunnen ontwikkelen. Zodat we het geluk en welbevinden van mensen kunnen vergroten. Daarmee werd deze studie in mijn ogen plots stukken leuker. 

Parallel hieraan loopt het geloof in een growth mindset versus eentje die fixed is. Onderwijzers zijn grote voorstanders van een growth mindset en roepen al jaren; intelligentie en skills zijn geen constant iets; ons brein is continu in beweging. We zijn in staat om onze hersenen te trainen en daarmee beter te worden. Als je er maar hard genoeg je best voor doet. Niet bang zijn om te falen. Falen is leren. In een notendop; het glas is halfvol. Altijd. 

En laten onze burgemeester en het MECC dat nu begrepen hebben. Niks bescheidenheid in deze. Ze gaan ervoor.  Het Songfestival 2020 wordt van ons. 

En mocht het onverhoopt alsnog mis gaan, dan bereiden we vast de draaiboeken van 2063 voor. Want dát het gaat lukken is een feit; de vraag is enkel nog wanneer.

Blog Wendyonline.nl: Life-hacks toward Happiness; #1 poetsen maakt gelukkig.

Lifehacks. Je leest er overal over. Snelle oplossingen en weetjes om je leven nét iets leuker te maken. Voor Wendy ontwikkelde ik de serie ‘Lifehacks toward Happiness’. En hierbij de eerste hack. Leuk is ie niet, maar het maakt je gelúkkig!! Lezen maar.

Jawel ladies and gents. Alhoewel het begin mei meer herfst lijkt dan lente, zijn we toch echt al halverwege het voorjaar. Kijk jij echter nog steeds door ietwat groezelige ramen naar de regen buiten? Duikel die emmer met sop dan snel op. Het is tijd voor de grote (voorjaars-)schoonmaak!

Waarom? Schoonmaken is misschien wel het laatste waar je zin in hebt. Wellicht heb je een fijne hulp die het poetsen voor je doet. En toch. Ja toch. Zélf poetsen maakt gelukkig. Heel erg en heel snel. Hoe?

 1.     Poetsen geeft je gevoel van controle terug. Op het moment dat al het andere onduidelijk voor je is, kan poetsen je juist een duidelijke richting en structuur geven. Al is het maar in je eigen iny tiny huisje. Jij kan iets. Jij doet iets. Jij zit niet bij de pakken neer.

2.     Poetsen geeft snel resultaat. En dit is ongelofelijk satisfying. Een opgeruimd huis geeft je onmiddelijk beloning en daar geniet je dagenlang van.

3.     Rommel maakt dat je inschattingsvermogen verlaagt en dat je meer impulsief wordt. Ooit toonde een onderzoek aan dat we meer online aankopen doen in een rommelig huis, dan in een opgeruimde kamer. Het geeft dus letterlijk overzicht wanneer we huishouden, waardoor je een betrouwbaarder oordeel kan vormen. Handig wanneer je je niet zo lekker voelt.

4.     Rommel zorgt voor stress. En deze haal je weg door hem op te ruimen. Met elke veeg over de randjes van je kast voel je weer een last van je schouders vallen. Lekker zeg!

5.     Poetsen zorgt ervoor dat je hinderlijke prikkels en afleiders weghaalt uit je huis. Dit geeft veel meer rust. En rust maakt gelukkig.

Over rust gesproken. Na zo’n uurtje poetsen heb je wel een pauze verdiend. Lekker met een kop thee op je opgeruimde bank is een traktatie an sich. Geniet!

Blog Wendyonline.nl: Met kids nog happier

Had je mij 15 jaar geleden gezegd dat je gelukkig wordt met kinderen, had ik je bevreemd aangekeken. Ik was ervan overtuigd dat het moederschap niets voor mij zou zijn. Maar toch heb ik de sprong gewaagd. En met die keuze ben ik nog steeds superblij. Lees in mijn vakantieblog hieronder waarom dat zo is; dat het hebben van kids nóg happier maakt.

Ik stap uit het dampende douchehokje van het camping-toiletgebouw. Haren kammen en wat al niet meer doe ik voor de spiegel met een handjevol andere vrouwen. En Rudolf. Rudolf is een jongetje van een jaar of 2. Rood haar. Ogen verscholen achter dikke jampotglazen die me nieuwsgierig aankijken. Achter me roept zijn moeder: ‘Schrubben, Rudolf, schrubben!’ Waarbij de ‘u’ als een harde ‘oe’ wordt uitgespuugd, zoals alleen onze Duitse buren dat kunnen. Rudolf draait beide ogen naar het puntje van zijn neus. Zijn tandenborstel zwaait op dezelfde hoogte vervaarlijk heen en weer. Tandenborstelharen inclusief pasta wijzen naar beneden. Hij kijkt er vertwijfelt naar. ‘Schrubben!’ klinkt het nogmaals. Hij legt de borstel op z’n tong. Heel even maar. Om hem vervolgens weer uit zijn mond te halen. Zuchtend neemt zijn moeder het van hem over. 

Ik bekijk het tafereel via de beslagen spiegel voor me. Ik prijs me gelukkig dat ik de tandenpoets-fase inmiddels achter me gelaten heb. Jeetje; wat vond ik dat een vreselijk taakje. Ik heb er wat smoezen tegenaan gegooid de afgelopen jaren om daar onderuit te komen. Om vervolgens trots tegen de tandarts te beweren dat ik (en niet manlief) hen tweemaal per dag consequent de tanden poetste. En zo zijn er tal van zulke taakjes die je dagen als jonge ouder vullen. Taken waar je voor geen goud mee bezig zou willen zijn als hippe twintiger. Waarom trappen we er dan toch en masse in? Waarom kiezen we nog steeds voor het ouderschap, terwijl andere keuzes aantrekkelijker lijken en veel meer voor de hand liggen? Is het echt zo dat het oerinstinct om ons te voort te planten sterker is dan al het andere? Euh…………..ja dus. Dit is echt het enige plausibele antwoord dat we hebben vanuit de wetenschap. De overleving en voortzetting van onze soort is zo sterk in ons DNA verweven, dat we hier koste wat kost ons steentje aan willen bijdragen. We zetten onszelf voort middels een mini-me. Hoe mooi is dat?

Wat ik persoonlijk interessant vind is het feit dat kinderen de enige uitzondering zijn op het begrip ‘hedonische adaptatie’. Hedonische adaptatie betekent dat alles went. Wij mensen zijn altijd op zoek naar geluk en de meest makkelijke manier om dit te vergaren is middels het veranderen van onze omstandigheden. Zoals het kopen van een nieuwe designer-jurk of –tas. Of het boeken van een vakantie naar het hipste, exotische oord. Of het aanschaffen van een nieuwe vent; natuurlijk het liefst een jonger exemplaar met wasbordje. Maar je zult waarschijnlijk wel weten dat dit alles snel went. De jurk belandt achter in je kledingkast en de jonge vent, met zijn eigenaardige trekjes, wijs je vanzelf een keer de deur. Behalve je kids dan. Die kun je de deur niet wijzen. Sterker nog; je wilt het geeneens.

Keer op keer blijven je eigen kinderen je namelijk verbazen. Verwonderen bovendien. Ook wanneer ze irritant of uitdagend zijn. Júist dan; wat wat zijn ze leuk hè, zo met hun eigen willetje? Ik verbaas me weleens over mezelf. Wie had dat ooit gedacht? Dat ik ooit het geduld zou hebben met zo’n klein grut? Nooit gehad. Sterker nog; ik bezit deze kwaliteit nog steeds niet bij de koters van anderen. Maar bij die van mijzelf dus wel. Alsof het in mijn DNA zit. En dat zit het dus ook. Je wordt door je brein beloond bij het zien van je kinderen. De oxytocine is een hormoon dat elke ouder kent. Het zorgt ervoor dat je je kids verzorgt en beschermt. Dat je hen de beste overlevingskansen biedt. Elke dag weer. De beloning maakt je gelukkig. Het feit dat je maar niet aan ze went ook. Afwisseling genoeg binnen je eigen 4 muren.

En zo geldt dat blijkbaar ook voor de moeder van Rudolf. Al tandenpoetsend verdwijnt haar bozige humeur langzaam. Er verschijnt een lach op haar lippen en ze zingt een liedje voor hem. Ik besluit mijn mascara nog maar even te laten voor wat ie is en borstel snuffend nog een keer mijn haar. Oxytocine through the roof.

Blog Bedrock Magazine: wat bepaalt je werkgeluk? (volgens een gelukspsycholoog)

Werkgeluk voor alle medewerkers. Het lijkt zo simpel. Een oneindig aantal cappuccino’s met havermelk, een tafeltennistafel en klaar is de baas. Everybody happy. Not. Hoe bereik je dit werkgeluk dan wel? Lees het hier.

Juul van de PR afdeling klaagt dat haar werk vaak hetzelfde is. ‘Het is steeds hetzelfde riedeltje afdraaien. Ik draai gewoon productie. Teksten eruit knallen en next!’ Juul mist uitdaging.

Haar collega Pieter van operations heeft tegenovergestelde problemen. Hij zou willen dat een dag eens een keer volgens een bepaald stramien verliep. Hij wordt geleefd door ad hoc zaken en brandjes blussen. Pieter mist juist orde en rust op zijn werkplek.

Anton van administratie daarentegen weet geeneens meer wat het is om met plezier naar zijn job te gaan. Hij doet dit werk al tien jaar lang; dag in, dag uit. Regelgeving, veeleisende managers, zeurende leveranciers. Hij laat het over zich heen komen. Andere kwalificaties heeft hij niet. De boterham vanavond moet toch echt weer op tafel. Dit is zijn leven. Hij zit vast.

Natuurlijk heeft iedereen wel eens een mindere dag op zijn werk. Of een mindere week. Een mindere maand misschien zelfs. Maar daar zou het dan ook wel een beetje moeten ophouden. Hoe weet je nu of je werk je niet meer gelukkig maakt? En dat je wellicht beter af bent wanneer je stopt en een andere baan zoekt?

Hele lastige vraag met zeker geen eenduidig antwoord. Want is het je lastige, controlfreakerige baas die je het leven zuur maakt op het werk, of zijn het de lange dagen, de suffe taakjes, teveel ad-hoc-zaken? You name it. Zoveel mensen, zoveel wensen. En ook zoveel stressoren in dit geval.

In plaats van bij het eerste conflict gillend naar buiten te rennen, kun je het beste heel grondig nagaan wat je echt wilt. Dat kun je zelf proberen, of je zoekt er hulp bij. Die vriendin met die hele toffe job, een jobcoach of je vader die alles altijd beter weet. Bedenk dan wel dat het ongelukkig voelen op je werk altijd te maken heeft met de volgende twee zaken; autonomie en controle. Autonomie is het gevoel van vrijheid en het gevoel dat je zelf beslissingen mag nemen. Hierbij is vertrouwen belangrijk. Hoe meer vertrouwen jij ontvangt van je leidinggevende en collega’s, des te meer autonomie je ervaart. Maar zelfs wanneer je het idee hebt dat het vertrouwen binnen jouw bedrijf wat minder is, kun je toch het gevoel hebben dat je naar eigen inzicht je dag en taken kan indelen. Dat is persoonlijk. Bepaal voor jezelf hoe goed je in je autonomie zit. Geef er desnoods een punt voor tussen 0 en 10. Je begrijpt dat alles met een 5 of lager niet goed is op de lange termijn.

Controle is de tweede factor die bepalend is voor je werkgeluk. De term controle klinkt heel fout, maar is toch iets heel normaals. Iedereen heeft een zekere behoefte aan controle. Het hangt heel nauw samen met autonomie. Iedereen vindt het fijn om controle te hebben over dat wat je doet op je werk. Op het moment dat je hele fijne ideeën hebt of je hebt een strakke dagplanning gemaakt, dan kan het heel vervelend voelen wanneer iemand (collega’s of managers) daar geen rekening mee houdt en als het ware de dag van je overneemt. Dat dus een ander bepaalt wat jij doet op je werkdag en zo andere, in jouw ogen belangrijke, zaken blijven liggen. Niet fijn. Helemaal niet fijn zelfs.

Maar ook zaken als het niet kunnen bepalen van je eigen werktijden, moeilijk vakantie op kunnen nemen en niet flex- of parttime kunnen werken zijn dingen die buiten jouw controle liggen. Hoe minder controle je ervaart op je werk, des te meer je werkgeluk daalt. En dat is naar. Geef ook het gevoel van het hebben van controle op je werk een cijfer.

Scoor je voor beide onvoldoende? Ga dan na hoe dat komt. Ligt dit aan de organisatie, of zit je zelf wat minder in je vel en ervaar je het alleen maar zo? Is het eerste aan de hand, tsja; dan moet je misschien toch op zoek naar een nieuwe baan. Maar ik adviseer altijd om het in elk geval eerst bespreekbaar te maken. Wie weet wat voor deuren er geopend worden.

Mocht je nu toch kiezen voor ander werk, ga dan heel goed na wat je echt wilt. Visualiseer jezelf over 5 en 10 jaar van nu. Wat wil je dan bereikt hebben? Welke stappen zijn daar nog voor nodig? Ga doelgericht en grondig te werk, zodat je dit keer de allerbeste keuze maakt. Waarbij je de autonomie en controle niet mag vergeten dus. Gedegen onderzoek naar het bedrijf van je dromen, koffie gaan drinken met mensen die er al werken of een proefweekje draaien voor je begint doen absoluut wonderen hierin.

Dat is dus dat ik de Juuls, Pieters en Antons van deze wereld zou aanraden. Ik wens hen veel succes.