Allemaal kabaal

Vorige week is een vergadering over uitbreiding van vliegveld MAA te Beek vroegtijdig afgelast. Veel tegenstanders waren als toehoorder aanwezig en lieten van zich horen. Met lawaai. Wel zo toepasselijk in dit geval.

Geluidsoverlast is waar de schoen wringt.

Als inwoner van Maastricht lees ik de vele artikelen over dit onderwerp vluchtig door, om ze vervolgens te vergeten. Ik woon in de zogenaamde stilte-zone. Ik lees daarbij ook dat onze economie zal floreren door de uitbreiding van ditzelfde vliegveld, en laat ik daar nu wél gevoelig voor zijn.

Schandalig, zou je kunnen zeggen. Dat ik iets dat zoveel mensen raakt, zo makkelijk naast me neerleg. En dat als psychologe!

Ik noem het eerder efficiënt. Wanneer we alle zorgen in de wereld op onze schouders moeten dragen, zou ons brein overbelast raken en we er vervolgens aan onderdoor gaan. Dat doe ik dus maar niet.

Totdat een week geleden Koning Winter plots de weg gevonden had naar onze mooie regio. Na maanden van zomers weer, draaiden we gezellig de verwarming aan. En dat zouden we weten! 

Net voor de zomer lieten we onderhoud plegen aan onze HR-ketel. Onze cv-man is nukkig en werkt het liefst zo snel mogelijk. ‘Liever half werk dan geen’, lijkt zijn motto. Na dit onderhoud maakten onze leidingen veel lawaai. Alsof je in een stoomfabriek woont. Hard gefluit, gepuf en geborrel. 

In bad liggen was er niet meer bij. Gek werd ik daar van het gerammel. De verwarming werd uitgezet, zodat de kids konden inslapen. Rillend van de kou keken wij het nieuws op tv.

Nukkige cv-man is uiteindelijk nog 1 keer een halve liter Dreft in onze ketel komen gooien met de opmerking:  ‘Iedereen roept hetzelfde. Ik kom onderhoud plegen en opeens is er lawaai. Ik ben er klaar mee. Dit zal wel helpen’ Gelukkig werd het daarna warm. Lang warm. En verdwenen onze zorgen. Tot nu dus.

Geluid is iets dat wij mensen prima kunnen hebben. Met zijn allen drommen we maar al te graag naar Megaland in Landgraaf om ons onder te dompelen in decibellen. Geluid wordt pas irritant wanneer het onverwacht komt. En niet alleen onverwacht, ook nog eens ongewenst. Twee factoren die geheel buiten onze controle vallen. En tsja: controleverlies = stress!

Wanneer het geluid ook nog eens onze slaap beïnvloedt hebben we een dubbel probleem. Als we ’s nachts niet kunnen herstellen van onze  stress, komt deze de dag erna dubbel zo hard terug. We raken nog sneller geïrriteerd door de vermoeidheid.

Het brein geeft ons maar 1 advies: weg met dat kabaal. En wel nu! Met als gevolg dat onze focus volledig ligt op het geluid en het elimineren ervan. Waardoor we het nog harder waarnemen. Onze gevoelens van levensgeluk hollen achteruit. We kunnen zelfs ziek worden van al dat kabaal.

Mensen uit de regio Beek. Sorry. Ik heb me te lang niet ingeleefd. Wat een ellende. 

Aan de economen onder ons: laat de dollartekens in de ogen even voor wat ze zijn en laten we vooral eens doorrekenen wat deze overlast ons gaat kosten. Zieke mensen. Ongelukkige mensen. Onverkoopbare huizen. En pas dan de balans opmaken.

Want een vrachtvliegtuig poetsen we niet weg met een halve fles Dreft.

Een vrouw in het bestuur scheelt 300.000 dollar

Aan werkgeluk kun je werken. Als gelukspsychologe doe ik niets anders. Ik sleutel wat af tijdens mijn gesprekken met werknemers die minder happy zijn. Ik tast af wat de mindset is en probeer deze om te buigen. Soms makkelijker gezegd dan gedaan. Zeker als je er in een bedrijf alleen voor staat. Dat is dweilen met de kraan open. 

Gelukkig openen steeds meer leiders de ogen. Ze dweilen mee, of beter nog; ze sluiten de kraan.
 De wetenschap roept al jaren: wil je echt goed leidinggeven, spits je dan toe op ‘transformational leadership’. Maar wat is dat dan? Ouderwets transactioneel leiderschap is leiderschap gebaseerd op het ruilprincipe: als jij iets doet voor mij, dan doe ik iets voor jou. Jij voert deze werkzaamheden uit voor mij en ik geef jou er geld voor terug. Niet lullen, maar poetsen. 

Helaas voor onze heren leiders is het tegenwoordig niet meer zo eenvoudig. Werknemers worden mondiger en krijgen via de vele (social) media een veel beter inzicht in datgene wat allemaal mogelijk is op carrièregebied. Waarom braaf werken voor geld? Wij willen meer! Wij willen ons ontwikkelen. Wij willen groeien. Wij willen geïnspireerd en gemotiveerd worden. Wij wensen een transformatieve leider die ons daarbij helpt. 

Werk aan de winkel dus voor de leiders. Motiveren en inspireren valt te leren. Loslaten en vertrouwen ook. Maar toch is de een er beter in dan de ander.
 Om precies te zijn: vrouwen zijn er beter in. Beter dan mannen. Vele malen beter zelfs. 

Uit onderzoeken blijkt dat vrouwen zich vaker en makkelijker empathisch opstellen. Dat vrouwen sturen op groei, vertrouwen hebben en medewerkers in hun waarde en controle laten. Daarnaast zijn vrouwelijke leiders ontvankelijker voor de vitaliteit van hun medewerkers. Precies déze kenmerken zorgen ervoor dat medewerkers meer productief, efficiënt en gelukkig zijn. Waardoor ze minder ziek worden en minder vaak weglopen naar een andere –leukere- werkgever. 

Toen ik dus het bericht las dat in Californië een wet is aangenomen dat beursgenoteerde bedrijven in 2020 minimaal één vrouwelijke leider in hun bestuur moeten opnemen, was ik blij verrast. Californië snapt het. Californische medewerkers worden per definitie gelukkiger! 

Echter om de toevoeging in hetzelfde bericht heb ik eens hartelijk moeten lachen. Laten deze bedrijven namelijk géén vrouwen toetreden tot hun board, dan hebben ze een boete van 
300.000 dollar aan hun broek hangen. Is dit een mop? Is het een straf een vrouw toe te laten als leider en beslisser? Gaan we vrouwen slechts toelaten omdat het moet en zo 3 ton besparen? Zodat we onze Cadillac van de zaak kunnen blijven rijden? 

Of gaan we vrouwelijke leiders eindelijk eens serieus nemen? Omarmen we deze wet en zorgen we dat we er beter van worden?
 Ik adviseer dat laatste. Onze heren leiders zouden er zomaar gelukkiger van kunnen worden. Kan die Cadillac alsnog op Marktplaats. 

Twijfelen met mayonaise

Ik hoor ze wekelijks: opmerkingen als; ‘je zult wel door me heen kunnen kijken’ of; ‘ik pas op mijn woorden als mevrouw de psychologe in de buurt is’. Het is waar. Psychologen zijn super geïnteresseerd in het gedrag van de mens. Dat van anderen én van henzelf. Echter. Wie psychologie studeert of heeft gestudeerd weet als de beste; we weten al heel veel wél, maar ook net zo veel niet. Veel verklaringen voor gedrag worden weerlegd door critici wiens argumenten op hun beurt net zo plausibel zijn. Dat maakt het lastig. En juist ook weer makkelijk. Geen grotere criticus dan de psycholoog. Geen grotere twijfelaar bovendien. We lijken net mensen.

Als freelancer werk ik veel alleen. Gelukkig ben ik tevens docent aan Maastricht University en ga ik graag een koffietje drinken met 1 of meerdere collega’s. En écht waar. Ook wij ondervinden moeilijkheden op het werk, in de liefde, met ouders of onze kinderen etc. En we klagen er net zo hard en oppervlakkig over als een niet-afgestudeerde gedragswetenschapper. Toegegeven. We gooien er gelijk wel een zelf-analyse tegenaan. Om er vervolgens helemaal niets mee te doen. De beste stuurlui staan tenslotte aan wal.

Hoe kan dat toch? Dat we zoveel wél weten maar er vervolgens niets mee doen? Dat we weten dat we gezond moeten eten maar telkens weer verklaringen weten te vinden zodat die doos chocola vanavond wél geoorloofd is? Of dat we meer zouden moeten sporten, eerlijker zijn naar collega’s, grenzen moeten stellen etc. etc? We twijfelen, we stellen uit en doen vervolgens helemaal niets. Erg lekker is dat niets doen overigens niet. Het levert cognitieve dissonantie op, kortom een gevoel van onrust omdat je niet doet wat je zou willen doen.

De oplossing is niet lastig. Zoals ik al eerder schreef: Stel jezelf meerdere doelen. Maak lange termijn doelen, deel deze op in meer behapbare korte termijn doelen en maak een gedetailleerd stappenplan tot op dagniveau. Start elke dag met het behalen van je doel en je zelfbeeld vliegt omhoog. Het geeft je zelfvertrouwen een boost; ik kán iets. Ik herhaal het telkens weer. Bij mijn coachees, mijn studenten, vrienden die om raad vragen. Wanneer je dit vaak genoeg herhaalt wordt het vanzelf een routine. Je kunt geeneens meer zonder.

Toch laat ook ik de lastigste doelen liggen. Doelen waarvoor ik nét niet genoeg zelfvertrouwen heb. Doelen die me aan het twijfelen doen slaan. Die me bang maken. Zoals meer bekendheid geven aan mijn bedrijf HelloBetty. Mezelf in de spotlight zetten dus. Geef mij maar een portie cognitieve dissonantie dan. Met dubbel mayonaise graag.

Ook hier is de oplossing een voor de hand liggende. Creëer noodzaak. Zorg dat je er niet meer onderuit komt. Dat je wel móet. Ik heb een opdrachtgever gevonden die wil dat ik ga schrijven. Over psychologische onderwerpen. Uit eigen naam. Mijn noodzaak als een tikkende tijdbom.

Er is geen groter falen dan niets doen. Geen grotere angst dan stilstand. En zoals mr. Google mij net leerde; ‘you can’t be a secret ánd a success’.

Dus doe wat je moet doen. En doe het nu. Je bent het waard.

Aldus mevrouw de Psychologe.

Weet jij niet wat je doelen zijn? Twijfel je over je droom? Ben je niet gelukkig op je werk of elders? Creëer dan je eigen noodzaak. Stuur me een mailtje. Via een kort traject kunnen we al heel veel bereiken.

Geluk in januari

Heb je in januari ook altijd de neiging in een winterdepressie te vervallen? Weg gezelligheid bij de boom met vrienden en familie. Weg eindeloze avonden vol feestjes en drankjes. Hallo aan een lange, saaie, druilerige maand vol verplichtingen. Geluksgevoel? Hell no. De lente is nog lang niet in zicht.

Tijd om HelloBetty in te schakelen. Betty adviseerde mij om mezelf doelen te stellen. En dat is precies wat ik ga doen in januari.

Stel jezelf ook een doel deze maand! Het  stellen van doelen helpt voor focus en flow en het geeft je een gevoel van autonomie en competentie. Al deze factoren zorgen voor het verhogen van je algehele geluksniveau.

Mijn persoonlijke #januarychallenge is singletasken. Let me explain.

Ik ben een fervente multitasker. Stiekem ben ik er zelfs  een beetje trots op. Voor mij geen ellenlange vergaderingen; to the point aub. Ik omschrijf mezelf als snel en efficiënt. Niets blijkt minder waar. Multitasken is inefficiënt, improductief en stressvol. Bovendien is het brein simpelweg niet in staat 2 of meer dingen tegelijk te doen. Je multitaskt dan ook niet, je switchtaskt. Je verlegt je focus. Je raakt afgeleid. En zoals je wellicht wel weet heeft afleiding dikwijls negatieve gevolgen. Het kan zelfs gevaarlijk zijn.

Vanaf NU singletask ik dus. Geen Insta checken tijdens het eten. Niet voldoen aan kinderverzoeken tijdens het plegen van een telefoontje. Ik hou me bij 1 taak tegelijkertijd. 1 maand lang. Elke taak opnieuw. Om dit te kunnen volhouden moet ik deadlines hanteren. Want de verveling en het ongeduld zijn mijn grootste vijand. Ze slaan onherroepelijk toe. Ik zal mijn deadlines daarom strakker moeten plannen en hanteren dan normaal. Want behalve een switchtasker ben ik ook een fervente uitsteller. Pas als de deadline in mijn nek hijgt, ga ik in de versnelling.

Om mezelf te blijven motiveren denk ik graag aan mijn dagelijkse hardlooprondje. Hoe zorg ik daarbij dat ik mijn deadlines haal? Niet door stiekem tussendoor een appje of een email te sturen. Hardlopen is dé single-task bij uitstek. Wanneer ik loop met vrienden loop ik minder efficiënt. Althans, wanneer ik loop én klets met vrienden. Pas wanneer mijn focus is op het hardlopen alleen, haal ik mijn deadlines en ben ik vele malen sneller en efficiënter.

Wat is jouw doel deze maand? Of je goed voornemen? Zorg dat het doel intrinsiek en haalbaar is. Wil je meer weten over hoe je goede doelen kunt stellen én volbrengen? Schakel dan HelloBetty in. Zij maakt samen met jou een plan op maat. Zodat ook jij actief aan de slag kunt om die winterdip tegen te gaan. Make January count!

Singletasken it is. Hoogste tijd voor een kop koffie nu, die ik tussen het schrijven door niet zetten mocht.

Go, go, go!