Digital detox: gá van dat internet af. Beleef je wereld offline. Daar word je pas écht gelukkig van. Precies dat was wat ik wel eens zelf wilde ervaren. Lucky me mocht van @visitmaastricht en @visitzuidlimburg drie heerlijke dagen offline in het Limburgse Heuvelland. Om te ontdekken of real-life belevenissen echt beter zijn dan mijn Instagram feed. En of!!! Maar oh oh, wat heb ik t zwaar gehad. Lees in deze eerste blog voor #limburglonkt in samenwerking met @wendyonlinenl hoe mijn eerste dag van dit avontuur verliep. En lees vooral ook of zo’n zelfde trip in de Limburgse heuvels iets voor jou is.
Vandaag is het zover. Mijn geluksroute annex digital-detox-tour dwars door het prachtige Zuid-Limburg begint. Met als doel het geluk te vinden door te ontsnappen aan de massa. Rust vinden in de natuur. Rust offline én online.
Digital detox. Even weg van de digitale werkelijkheid. Ontsnappen terwijl je op dezelfde plek blijft. Als gelukspsycholoog is dat iets dat ik zeer veel mensen die ik coach adviseer. Mijn kastje thuis puilt uit van de ingeleverde mobieltjes. Twee weken lang zonder, adviseer ik ze streng. Maar jullie snappen; de beste stuurlui staan aan wal. Want alhoewel ik donders goed weet dat het afkicken van wifi, het checken van berichtjes en het wegwerken van die dwingende rode cijfers kan leiden tot veel meer rust en geluk, vind ik het zelf toch echt wel een dingetje. Ben ik verslaafd aan berichtgeving? Instant gratification? Ik denk het wel. Alhoewel ik geen millennial ben en opgegroeid zonder smartphone, was ik wel één van de early adapters in het jaar 2000. Ik wíst gewoon dat de nieuwe vorm van communicatie bij mij zou passen. Lekker snel en to the point.
Ik zelf ben gelukkig. Ik vind mijn rust in het hardlopen en bij mijn gezin. Nergens voor nodig dus, die digital detox. Toch blijft het spoken. Ben ik verslaafd? Drie dagen écht uitrusten, zelfs als ik niet aan het hardlopen ben? Zou ik dat kunnen?
Ik besluit het te gaan uitvinden. Trek mijn stoute schoenen aan en start de route die zorgvuldig door de VVV’s Maastricht en Zuid-Limburg is samengesteld.
Ik merk bij de start van mijn programma in Maastricht dat ik het meteen lastig heb. Het hardlopen over de Sint Pietersberg en de mooie Enci-groeve, die sinds kort door Natuurmonumenten terug gegeven is aan de natuur, is heerlijk. Er gaan gelijk allerlei gedachten door mijn hoofd: ‘ben ik goed voorbereid? Moet ik die en die niet nog een mailtje sturen misschien? En de out-of-office-reply instellen? Hoe doe ik dat überhaupt? Sinds ik een eigen bedrijfje ben gestart heb ik hier nog nooit gebruik van gemaakt. Een ondernemer moet immers altijd bereikbaar zijn. Toch?’ Enzovoorts. Het afschakelen lukt niet helemaal, ik bereid me meer voor op de dag die komen gaat. Zoals elke ochtend tijdens mijn workout.
Weet je wat? Tijdens mijn heerlijke ontbijt (Avocado & Egg, what else?) bij CINQ aan de Maas in Maastricht besluit ik het detoxen nog heel even uit te stellen. Ik stuur die mailtjes die ik nog wilde versturen, klungel met mijn Outlook en dan is het echt over.
Natuurlijk blijkt dat er ook weer nieuwe mailtjes klaarstaan. Die uiteraard NU een antwoord verlangen. Ik verlies mezelf helemaal in het werk en merk het mooie uitzicht geeneens op. Totdat Pie, de aardige ober bij CINQ, mij vraagt of ik al ‘zen’ ben. Dat doet me opschrikken. Enigszins beschaamd leg ik mijn laptop terzijde. We raken aan de praat. Over zijn 40 jaar in de horeca. Hoe zijn carrière ups en downs kent en je vooral dicht bij jezelf moet blijven. True, beaam ik. Dat is wat ik mijn coachees ook altijd meegeef. Het gesprek werkt ontspannend. Ik neem nog een hap van mijn heerlijke toast en hoor mezelf ‘ja’ zeggen op de vraag of ik nog een koffie wens. ‘Ik heb toch geen tijd meer? Ik moet door!!’ ‘Wat kan het schelen?’, denk ik. Ik praat nog even met Pie. Ik voel me ontspannen. De sociale verbondenheid, het spontane contact met een complete vreemde, maakt me blij van binnen. Waarom doen we dat tegenwoordig niet meer? Spontaan een praatje maken? Toevallig hoorde ik vorige week op de radio dat onderzoek heeft uitgewezen dat mensen steeds banger zijn om vreemden aan te spreken. Iedereen heeft het druk met zichzelf, oortjes in en scherm voor de neus. Hoe ongezellig. Ik besluit er werk van te maken. Veel gesprekken met vreemden aan te gaan. Waarbij ik niet alleen luister dit keer, -want dat kunnen psychologen wel-, maar vooral zelf ook deel.
Ik haast me naar de plek waar mijn fiets van CycleCenter klaar staat. Ik merk dat ik toch naar mijn telefoon grijp. 5 gemiste oproepen. Onbekende nummers. Wie zouden het zijn? Nieuwe klanten? Relaties? Heeft iemand me nodig? Ik bel stiekem 1 nummer terug. Ja. Het was belangrijk. Maar niets dat niet 3 dagen had kunnen wachten. Ik stop mijn telefoon diep weg in mijn tas. Hoppend op mijn elektrische fiets (jaja, elektrisch!), maar zonder trapondersteuning (want hey, ik ben sportief), geniet ik van de wonderschone route richting de rand van de stad. Ik bind hem goed vast aan het hek bij het nieuwste pop-up restaurant dat Maastricht rijk is. ‘Wijnrestaurant aan het Land’ ziet er aantrekkelijk uit met zijn spectaculaire uitzicht. Ik zet de volgende stap in mijn detox-avontuur. Maar nu echt. Ik ga praten met vreemden, genieten van wijn en heerlijk eten, kijken naar het landschap. En schrijven. Want daar word ik gelukkig van.
Een fotografe is mijn tafelgenoot deze middag. Mijn doel; ‘praten met een vreemde’, wordt wel heel makkelijk op deze manier. We keuvelen wat over ons werk. We genieten van de tongstrelende gerechtjes uit de keuken van Mes Amis. Helaas is deze pop-up maar zeer tijdelijk (tot eind juni 2019) deelt de eigenaresse ons mee, maar voor het eten kunnen wij altijd in het ‘echte’ restaurant aan de Tongersestraat terecht. Wat een opluchting. De wijnen komen van de omliggende hoeve; Hoeve Nekum. Ik voel me niet alleen een godin in Frankrijk. Zo proeft het ook. Nog 1 slokje dan. Om me heen kijkend zie ik de vele gasten (op een maandagmiddag, waar komen al deze mensen vandaan?) genieten en ook gapend voor zich uit staren. Is dit echt Nederland? Wijnranken op de heuvels voor ons. Wát een kadootje. Best lekker, dat gapen en staren. Zou ik vaker moeten doen. Ondertussen haast de fotografe zich naar haar volgende klus (geen detox voor haar helaas) en tik ik wat woorden op het virtuele papier. De verleiding is groot om naar het wifi-wachtwoord te vragen. Maar dat doe ik niet.
De rest van de dag blijkt dat de geluksroute zorgvuldig is samengesteld. Niet alleen wordt mijn brein gedetoxt vanwege het ontbreken van online prikkels, ook mijn huid wordt van haar afvalstoffen ontdaan.
Mijn gezicht wordt onder handen genomen door Sonja van de BEAUTYLOFT, dat deel uitmaakt van ‘Servaas, the Beauty Concept’. Sonja trekt alle tijd uit voor een kennismaking, het geven van kundig advies mbt gezichtsreiniging en een aansluitende massage. Iets waar ik normaliter dus écht het geduld niet voor heb, maar vreemd genoeg vloog de tijd voorbij. En mijn huid was me super dankbaar.
De daarop volgende voetlezing en voetreflexmassage bij de onderbuurvrouw, ook onderdeel van Servaas the Beauty Concept, is puur. Helemaal terug naar mezelf. Ik voel tijdens het mooie gesprek met Céryla van Cée Concept echte verbinding. Verbinding die ik als gelukspsychologe anderen leer aan te gaan, maar mezelf vrijwel niet toesta. Je volledig openstellen. Loslaten. Ondergaan. Het komt hard aan deze middag tijdens het voetje vrijen; dit loslaten. Dingen die ik allang wist komen naar boven vanwege het open gesprek en mijn jubelende droomteentjes. Maar het mooie is: het loslaten is wederzijds. Cée stelt zich net zo kwetsbaar op. Vervelend natuurlijk, zo’n psychologe op je tafel. Cée is kundig en doet haar werk vol passie; dat is te merken. Aanrader.
Het advies van Sonja; ’48 uur geen alcohol’, heb ik helaas niet kunnen opvolgen. Het fantastische glaasje bubbels bij Kloosterhotel Kruisheren kon ik simpelweg niet weigeren. Zeker niet omdat Tino het glaasje zo vriendelijk aanbood. Ik drink het glaasje in de hal, het centrale gedeelte in het klooster, en kijk om me heen. Wat een rust en sereniteit. Ik wil hier nooit meer weg. Hier blijf ik. Na een tijdje begeleidt Tino mij naar mijn luxe kamer op de eerste verdieping. Hij neemt uitgebreid de tijd voor een rondleiding. Zo geeft hij uitleg over de wandfoto en laat me zien hoe alle snufjes werken. Het valt me op de ‘de tijd nemen’ de rode draad is tijdens deze route. Iets dat ik nooit lijk te bezitten, wordt me tijdens deze dagen in het zuiden terug gegeven. Het is een verbijsterende, maar ook mooie ervaring. Puur geluk.